Boško Palkovljević Pinki je rođen u Manđelosu kod Sremske Mitrovice, 14. Novembra 1920. Godine.
Bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
Poticao je iz siromašne porodice; njegov otac Miloš bavio se zemljoradnjom, a majka Mara je bila babica. Pored Boška, oni su imali još dvojicu sinova — Vidosava i Petra. Osnovnu školu je učio u rodnom selu.
Nakon završene osnovne škole, otišao je u Novi Sad, gde je upisao Državnu srednju tehničku školu. Godine 1939, u ovoj školi je otvorena đačka menza, koju je organizovalo đačko udruženje „Tehničar”. Ovo udruženje je bilo pod jakim uticajem organizacije Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ). Pinki se kao buntovan mladić, nezadovoljan stanjem u društvu, 1940. godine priključio SKOJ-u i postao sekretar đačkog udruženja „Tehničar”.
U Srednjoj tehničkoj školi je, pored đačkog udruženja „Tehničar”, delovalo i udruženje „Zbor”, koje je okupljalo prorežimski raspoložene učenike. Ovo udruženje je imalo podršku nastavničkog veća i uspelo je da onemogući rad udruženja „Tehničar” i ugasi đačku menzu. Ovo je izazvalo veliko nezadovoljstvo brojnih učenika. Pinki i njegov drug Ivan Šenka su tada tražili da ih primi direktor škole i da u najkraćem roku poništi zabranu rada đačke menze. Umesto toga, oni su od direktora dobili ukor, a nastavničko veće ih je proglasilo za politički nepodobne učenike i tražilo je da budu najoštrije kažnjeni.
Nakon ovakve odluke rukovodstva škole, Boško je organizovao štrajk učenika, koji je trajao od 10. do 17. decembra 1940. godine. Ovaj štrajk podržali su skoro svi učenici škole i umesto na nastavi, oni su se okupljali u Dunavskom parku i na obali Dunava. Štrajk je imao snažnu podršku novosadske srednjoškolske omladine i nakratko je uzdrmao ceo Novi Sad. Podršku štrajku su pružili Sindikat grafičara, učenici Prve muške gimnazije, učenice Ženske gimnazije i Ženske učiteljske škole. Takođe, štrajk su podržavala i dva profesora Srednje tehničke škole, kao i mnogobrojni roditelji učenika. Štrajkački odbor, na čijem je čelu bio Pinki, zahtevao je da se pregovara sa prosvetnim vlastima i Banskom upravom oko rešenja problema u Srednjoj tehničkoj školi. Nakon dobijenih pismenih garancija da će svi zahtevi učenika biti ispunjeni, štrajk je prekinut 17. decembra 1940. godine.
Pinki se nakon đačkog štrajka našao na udaru rukovodstva škole, ali i policije, pa se čekala prva prilika kako bi se on izbacio iz škole i eventualno uhapsio. Pošto je često učestvovao u radničkim konferencijama i primedbama, prilika za hapšenjem se ukazala ubrzo nakon štrajka tekstilnih radnika, u kojima su učestvovali i članovi njegove skojevske organizacije, februara 1941. godine. Hapšenje je bilo povod da 11. februara bude isključen iz Srednje tehničke škole. Agenti novosadske policije su očekivali da će preko Pinkija uspeti da izvrše provalu u novosadsku skojevsku ili partijsku organizaciju. Bio je brutalno tučen, ali nikoga nije odao. Nakon dva meseca provedena u pritvoru, bio je pušten usled nedostatka dokazaNarodnooslobodilački rat Uredi
Ubrzo nakon Pinkijevog izlaska iz zatvora, u Beogradu je 27. marta 1941. bio izvršen vojni puč, pa je napad Sila Osovine na Kraljevinu Jugoslaviju postao pitanje dana. Pinki je tih dana održavao sastanke organizacija Saveza komunističke omladine Jugoslavije u Novom Sadu, na kojima je članovima objašnjavao potrebu da se zemlja brani od fašizma. Kada je 6. aprila 1941. godine izvršen napad na Jugoslaviju, Boško se sa grupom svojih drugova dobrovoljno prijavio u Jugoslovensku vojsku. Zajedno sa Boškom je bio i njegov drug Đorđe Zličić, sekretar Pokrajinskog komiteta SKOJ-a za Vojvodinu i član CK SKOJ-a.
Jedinica kojoj su se priključili ubrzo je bila zarobljena. Vojnici, među kojima je bio i Boško, bili su potom odvedeni u Rumu, gde su smešteni u sabirni logor za zarobljene pripadnike Jugoslovenske vojske. Boško i Đorđe su iz ovog logora uspeli da pobegnu i Boško je otišao u svoje rodno selo Manđelos. Ubrzo po dolasku kući, Boško je čuo da se na Fruškoj gori, iznad sela Grgurevaca nalazi jedan uništeni avion. Odmah sutradan uputio se tamo i na avionu pronašao mitraljez i municiju, koje je skinuo i poneo kući.
Boško je aktivno radio na sakupljanju naoružanja, kao i na angažovanju i uključivanju omladine u Narodnooslobodilački pokret (NOP). Kada je 22. juna 1941. godine izvršen napad na Sovjetski Savez, u blizini njegovog rodnog mesta, na Fruškoj gori se okupila prva partizanska grupa u Sremu. Bili su to uglavnom članovi Okružnog komiteta KPJ za Srem — Jovan Štokovac, Stanka Veselinov i Rosa Vilić, ali i poznati sremski partizani — Boško Palkovljević Pinki, Marko Peričin Kamenjar i dr. Ova partizanska grupa izvela je i jednu od prvih partizanskih akcija u Sremu, 6. avgusta 1941. godine, kada su u Bešenovačkom Prnjavoru razoružali jednog ustašu i oslobodili dva uhapšena druga i jednu drugaricu. Nakon ove akcije, partizanskoj grupi se pridružio još jedan član OK KPJ za Srem Đorđe Nikšić.
Bio je jedan od organizatora bega 32 komunistička robijaša iz zatvora u Sremskoj Mitrovici, i bio je deo grupe koja ih je 22. avgusta sačekala na izlazu iz prokopanog tunela odmah pored zidina kaznionice. Četvoricu su potom odveli na Frušku goru, a ostale su kod Bogatića prebacili u Mačvu, gde su ih prihvatili tamošnji partizani.
10. juna 1942. godine, nakon rušenja mosta na putu između Rume i Velikih Radinaca, zadržao se u selu Mala Remeta koje će postati njegova grobnica.
Partizanska legenda kaže da suNemci krenuli da nadiru u selo, da je narod počeo da beži, a da je Boško zauzeo položaj i otvorio vatru iz svog mitraljeza u nameri da omogući zemljacima da uteknu. Tačne okolnosti možda nisu baš bile takve, ali je nesumnjivo ostao sam da se bori protiv jedne jedinice Vermahta. Pokosio ga je mitraljeski rafal kada je pokušao da se prebaci preko čistine. Imao je samo 21 godinu.
25. oktobra 1943. godine na predlog Glavnog štaba Narodnooslobodilačke vojske i partizanskih odreda Vojvodine, odlukom Vrhovnog štaba NOV i POJ proglašen je za narodnog heroja skupa sa Sonjom Marinković, Radivojem Ćirpanovim i drugima.
Kada se rat završio njegovi posmrtni ostaci su preneti na Spomen-groblje u Sremskoj Mitrovici, gde su tada sahranjeni i Janko Čmelik, Pajo Bajić i Stanko Paunović Veljko. Osnovna škola u Sremskoj Mitrovici i Staroj Pazovi nose njegovo ime. Kasarna u Sremskoj Mitrovici takođe. Saobraćajna škola u Novom Sadu i osnovna škole u Batajnici. Naravno, i hala „Pinki“ u Sremskoj Mitrovici i Kulturno-sportski centar u Zemunu.
